home  

 

"Midden in het Leven staan we in de Dood", tentoonstelling Arti et Amicitiae, 1996

Voorstel voor een begraafplaats met 7 collectieve graven voor:
Overwinnaars // Kinderen, maagden en bruiden // Mensen die altijd al naar ‘n hemel verlangden //
Mensen van liever geen bloemen // Mensen langer dan 1.90 meter // Mensen die vooral veel genoten hebben // Mensen die ’t nooit helemaal zeker wisten

witte onschuld, kinderen, maagden en bruiden


De meeste Nederlanders geven de voorkeur aan een eigen, persoonlijk graf. Veel minder mensen worden begraven in een algemeen graf (vroeger: armengraf), waarin onbekenden van elkaar slechts zijn verbonden door de dood.
Voor de tentoonstelling ‘Midden in het leven staan we in de dood’ in Arti et Amicitiae maakte ik een voorstel voor een begraafplaats met louter algemene graven. Deze zijn verdeeld over 7 collectieve graven in de restruimtes van een verkeersknooppunt. Elk ademt een verschillende sfeer door een specifieke ordening van graven, een specifieke gewaskeuze en een eigen beplantingspatroon. In één daarvan zou je je geheel kunnen verliezen.